Fiat Uno Turbo i.e.: Serial Killer!

Την θρυλική δεκαετία του ’80, το Fiat Uno Turbo i.e., κυκλοφορούσε και οπλοφορούσε. Εκτελώντας κατά συρροή στο δρόμο, αρκετούς υποψήφιους «μνηστήρες» που διεκδικούσαν την θέση του αρχηγού, στον πόλεμο των φαναριών. Golf GTI, Renault alpine και GT turbo, Peugeot 205 Gti, MG metro turbo κλπ. Το κάθε ένα απο αυτά είχε ορκισμένους φίλους και εχθρούς.

Η Fiat παρουσίασε το Uno, σαν τον διάδοχο του 127. Η γρήγορη έκδοση του ήταν το Uno turbo i.e που κατασκεύασε σε 2 χρονολογικά σειρές. Η πρώτη το 1985, «φορούσε» έναν υπερτετράγωνο (80,5 διάμετρος εμβόλου x 63,9 χλστ διαδρομή) 8 βάλβιδο 4κύλινδρο κινητήρα. Με αλουμινένια κυλινδροκεφαλή και έναν εκκεντροφόρο επι κεφαλής, χωρητικότητας 1301 κ.εκ, τοποθετημένο εγκάρσια μπροστά. Με απόδοση 105 ίππους στις 5.750 σ.α.λ.

Η τροφοδοσία του, γινόταν με ένα σύστημα της Bosch LE Jetronic, ενώ εφοδιαζόταν με ένα τούρμπο της IHI. Που δούλευε με πίεση στα 0,7 bar και διέθετε ιντερκούλερ αέρα -αέρα. Η ανάφλεξη ήταν μια εξελιγμένη ηλεκτρονική MED610A της Magneti Marelli. Συμπληρωματικά υπήρχαν ακόμα, μια waste-gate για την τουρμπίνα, ψυγείο λαδιού και βεντιλατέρ με δύο ταχύτητες.

Με το καλό σε κλιμάκωση 5άρι κιβώτιο και με την ειδική ισχύ των 81 ίππων στο λίτρο. Και με σχέση ισχύος – βάρους 5,8 κιλά ανά ίππο, το Uno Turbo ήθελε 8,5” για τα 0-100. Και 16,3” για το 400άρι, ενώ η τελική του άγγιζε τα 200 χλμ/ώρα! Τιμές παραπάνω απο ικανοποιητικές και σίγουρα στην κορυφή της κατηγορίας των σούπερ μίνι.

Σειρά 2

Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1989, η Fiat δανείστηκε τον κινητήρα των 1.372 κ.εκ απο το Uno 70 ie. Ο κινητήρας είχε ίδια διάμετρο εμβόλων, αλλά μεγαλύτερη διαδρομή (80,5 x 67 χιλιοστά) και  διέθετε βελτιωμένο ηλεκτρονικό ψεκασμό Jetronic L3.1 της Bosch. Αλλά και ηλεκτρονική ανάφλεξη  MED610A της Magneti Marelli, όπως και ένα νέο τούρμπο Τ2 της Garett, ρυθμισμένο να δουλεύει στα 0,8 bar.

Η ιπποδύναμη πήρε την ανιούσα όπως ήταν επόμενο και έφτασε τους 118 ίππους. Με απόδοση λίγο ψηλότερα απο πριν στις 6.200 σ.α.λ . Οι επιδόσεις απο στάση, έγιναν ακόμα πιο «ζεστές» στην δεύτερη γενιά, με τα 0-100 να έρχονται τώρα σε 7,8”. Ενώ ο χρόνος για το 400άρι διατηρήθηκε στα ίδια σχεδόν επίπεδα 16,1” όπως και η τελική ταχύτητα. Και αυτό γιατί το δεύτερης γενιάς Uno, ήταν κατά 80 κιλά βαρύτερο απο το πρώτο.

Το μικρό γρήγορο της Fiat, διέθετε πολύ καλά φρένα, με δίσκους μπροστά και πίσω σε διαστάσεις 240 και 227 χιλιοστών αντίστοιχα. Ενώ πατούσε πάνω σε 13άρες ζάντες αλουμινίου, που «φορούσαν» ελαστικά διαστάσεων 175/60 της Pirelli.

Παρέμειναν στα ίδια μέτρια επίπεδα, τόσο ο σχετικά ασαφής επιλογέας, όσο και η ποιότητα συναρμολόγησης των πλαστικών στο εσωτερικό. Που όμως διέθετε σχεδόν τα πάντα απο εξοπλισμό και αθροιστικά μαζί με το μικρότερο κόστος αγοράς, το έκαναν αρκετά δελεαστικό.

Στα μείον του Fiat Uno Turbo i.e., η παντελής απουσία ελκτικής πρόσφυσης. Και τα «μούτρα» που έβγαζε στις στροφές απο το ξέσπασμα της δύναμης του κινητήρα, παρόλο που το πλαίσιο δεν ήταν κακό. Ο οδηγός έπρεπε πάντα να είναι προσεκτικός με την ροπή του τούρμπο σε γρήγορες απανωτές στροφές. Για να μην πηγαίνει …ευθεία. Ενώ το μικρό μεταξόνιο των 2,36 μέτρων, το έκανε αρκετές φορές νευρικό πίσω, σε ανοικτές πατημένες καμπές.

Fiat Uno Turbo i.e.: Συνοψίζοντας

Ένα αυτοκίνητο με ιδιαίτερα «ζωντανό» χαρακτήρα, διασκεδαστικό, ατίθασο και με έντονα οδικά χαρακτηριστικά. Που απαιτούσαν όμως την απαραίτητη γνωριμία μαζί του, πριν το οδηγήσεις στο όριο.

Δεν μπορούσες να το πεις Gti με την πραγματική έννοια του όρου όπως το Peugeot 205 με τα 115 άλογα. Αλλά κάλυπτε με το παραπάνω τις ανάγκες του ενθουσιώδη οδηγού που ζητούσε αποκλειστικά «γκάζια» και αδρεναλίνη. Δίχως να τον ενδιαφέρει η προσεγμένη ποιότητα κατασκευής και η αντοχή στο χρόνο.